Chcica macicy

fot.z aukcji



Przed ślubem, podczas robienia "planów" na nasze dalsze wspólne życie, były oczywiście rozmowy na temat dzieci.
I wyszło nam wspólnie ,że chcemy mieć co najmniej 4, najlepiej w krótkich odstępach czasu no i fajnie byłoby, gdyby najpierw było 2 chłopców, a potem 2 dziewuszki.
Wiadomo życie weryfikuje nasze plany, a te dotyczące dzieci to już w ogóle.
Najpierw urodził się Jakub- od chwili poczęcia - możecie się śmiać, ale wiedziałam już w momencie "po", że jestem w ciąży ;) i że będzie to chłopak.
Innej opcji nie przyjmowałam, do brzucha gadałam tylko Kubuś, Kubuś, imienia dla dziewczynki nie mieliśmy wybranego w ogóle.
I się Kubuś urodził, niestety z wadą rozszczepu wargi, wyrostka zębodołowego (czyli dziąsła) i podniebienia.
No i plany o małej różnicy wieku między rodzeństwem poszły na bok, bo trza się było zająć wyprowadzeniem Młodego na w miarę prostą drogę.
I tak nam zeszło 6 lat, podczas których 4 razy się przeprowadzaliśmy, aż trafiliśmy na nasze obecne mieszkanie. No może jeszcze nie nasze do końca, bo banku, ale jest ;).
I wtedy natychmiastowa decyzja- działamy.
Powiedziało się a, trza powiedzieć b i..... za pierwszym podejściem okazało się żem w ciąży :D
Na pytania znajomych, albo raczej ich życzenia nam dziewczynki, odpowiadałam, że wolę drugiego syna :). I tak było - urodził się Kajetan (imienia dla dziewczynki znowu nie było, bo znowu wiedziałam że to ON)
W sumie mimo naszego planu posiadania czwóreczki, na trzecie było nam się może nie tyle trudno zdecydować, co było to takie abstrakcyjne i gdy okazało się że jestem w ciąży, po raz pierwszy padło pytanie "i co teraz??".
Głupie pytanie, ale mieliśmy jednak stracha lekkiego.
Przez pierwsze 5 minut.
Potem była szalona radość i moje zaklinanie dziewczynki - tym razem imię wybrane, mówienie do brzucha per ona, a na usg piękny rozkrok w celu pokazania klejnotów rodzinnych.
I muszę przyznać, że było mi tak okropnie żal iż to nie dziewczynka, że aż się popłakałam i przez jakiś czas chodziłam struta i czułam się oszukana :(.
Potem mi przeszło, ale cały czas gdzieś tam miałam nadzieję, że usg jak to maszyna się pomyliła, ale ona bezlitośnie za każdym razem pokazywała nam syna.
No i urodził się Tymoteusz.
No i oczywiście nie zamieniłabym go na stado dziewczynek :)
Zaraz po porodzie, kiedy lekarz mnie zszywał, popatrzyłam na małżona, który trzymał najmłodszego i powiedziałam : " no to teraz mogę rodzić następne" :P
Czuję, że nadal nie mam wszystkich w domu - mając tygodniowe maleństwo, patrzyłam (i nadal patrzę) z zazdrością na kobiety ciężarne.
Normalnie schiza jak nic :D
I na chwilę obecną chciałabym ale się boję.
Czy damy radę logistycznie i finansowo.
Czy ja dam radę, bo od lat 9 siedzę w domu, a przepracowanych mam tylko 3.
Czy małżon da radę nas utrzymać, bez większych wyrzeczeń i większych długów.
I tych "czy" jest dużo więcej, ale z każdym kolejnym dniem marzę o tym, żeby znowu pogłaskać się po brzuchu :)
Ale najważniejsze "czy" brzmi - CZY TO BĘDZIE DZIEWCZYNKA ???
Bo nie wiem, czy dam radę żyć z PIĘCIOMA facetami ;D.
Odbiło mi na tyle, że dziś kupiłam 2 sukieneczki - jedną Wam pokażę, bo jest z allegro, a druga się suszy, bo jest z lumpków, więc foto zrobię jutro.

I teraz brzmi pytanie, czy kiedykolwiek jej użyję??